Zapewnienie przyczepności granicznej uniemożliwia zniszczenie elementu w wyniku utraty przyczepności zbrojenia. Graniczne naprężenia przyczepności fbd w przypadku żebrowanych prętów zbrojeniowych wyznacza się zgodnie z następującym wzorem:
\[f_{bd} = 2,25 \cdot η_1 \cdot η_2 \cdot f_{ctd}
\]
gdzie:
- fctd – wartość obliczeniowa wytrzymałości betonu na rozciąganie, ze względu na zwiększoną kruchość betonu o wyższej wytrzymałości nie należy stosować wartości fctk,0,05 większych niż przypisane betonowi C60/75, o ile nie można wykazać, że średnie siły przyczepności przekraczają tę granicę,
- η1 – współczynnik zależny od jakości warunków przyczepności oraz pozycji pręta w czasie betonowania – wynosi odpowiednio:
- 1,0 – w sytuacji, gdy warunki są „dobre”,
- 0,7 – w pozostałych przypadkach oraz dla prętów w elementach konstrukcji wykonywanych w formach ślizgowych, o ile nie można wykazać, że istnieją „dobre” warunki przyczepności,
- η2 – współczynnik zależny od średnicy pręta – wynosi odpowiednio:
- 1,0 w przypadku prętów o średnicy φ ≤ 32 mm,
- (132 – φ)/100 dla prętów, których średnica φ > 32 mm.
Graniczne naprężenia przyczepności – warunki przyczepności według Eurokodu
Warunki przyczepności są dobre, jeśli:
- pręty są ułożone względem poziomu pod kątem 45° – 90°:
- pręty są ułożone pod mniejszym kątem i grubość elementu jest nie większa niż 250 mm:
Dobre warunki są również w sytuacji, gdy pręty znajdują się w grubszych elementach niż 250 mm. Są to pręty leżące w dolnej połowie grubości elementu oraz w przypadku elementów grubszych niż 600 mm, leżące co najmniej 300 mm od górnej krawędzi/powierzchni elementu.
Słabe warunki przyczepności występują w przypadku, gdy pod prętami ułożonymi w górnej części elementu znajduje się warstwa betonu grubsza niż 250 mm, natomiast dla elementów grubszych niż 600 mm warstwa betonu jest grubsza niż 300 mm.
Literatura:
[1] PN-EN 1992-1+AC+Ap 1,2,3: 2008, Projektowanie konstrukcji z betonu, Część 1-1: Reguły ogólne i reguły dla budynków.
[2] M. Knauff, “Obliczanie konstrukcji żelbetowych według Eurokodu 2” Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2012.