Projektując konstrukcje żelbetowe istotne jest, aby już na etapie projektu w prawidłowy sposób określić minimalną wewnętrzną średnicę zagięcia. Dlaczego minimalna wewnętrzna średnica zagięcia jest tak ważna? W wyniku zbyt małego zagięcia prętów istnieje ryzyko pęknięcia, zniszczenia zbrojenia, a także doprowadzenie do uszkodzenia betonu przez występujące naprężenia w miejscach zagięć.
Aby zapobiec wyżej wymienionym zjawiskom, średnica trzpienia do gięcia, do której pręt jest doginany, nie może być mniejsza niż: φm,min. Minimalną średnicę φm,min dla haków prostych, półokrągłych, w pętlach, a także innych zakrzywionych odcinków zbrojenia można wyznaczyć z następujących wzorów:
\(φ_{m,min} = 4φ, \quad gdy \quad φ ≤ 16 mm
\)
oraz:
\(φ_{m,min} = 7φ, \quad gdy \quad φ > 16 mm
\)
gdzie:
φ – średnica wyginanego pręta.
Przedstawione wymagania na wyżej zamieszczonym rysunku zapobiegają wyłącznie przed uszkodzeniem zbrojenia. Jeśli dla zagięcia wewnętrznego:
- wymagana długość zakotwienia nie wymaga długości większej niż 5φ, licząc od końca zagięcia,
- zagięcie pręta nie jest zlokalizowane przy krawędzi betonu,
- średnica zagięcia prętów zbrojeniowych zgadza się z wyżej przedstawionymi wymaganiami,
to w takiej sytuacji nie wymaga się sprawdzenia ze względu na zniszczenie betonu. W pozostałych przypadkach należy zwiększać średnicę zagięcia φm, tak, aby spełnić następującą nierówność:
\(φ_{m,min} ≥ \frac {F_{bt}}{f_{cd}} (\frac {1}{a_b}+ \frac{1}{2φ})
\)
gdzie:
Fbt – siła rozciągająca w pojedynczym pręcie lub wiązance prętów w stanie granicznym nośności,
fcd – obliczeniowa wytrzymałość betonu na ściskanie,
ab – połowa odległości pomiędzy osiami analizowanego pręta bądź wiązki prętów mierzona prostopadle od płaszczyzny zagięcia. W przypadku pręta lub wiązki prętów bezpośrednio sąsiadującego z powierzchnią elementu przyjmuje się ab=cnom +0,5φ, gdzie cnom to grubość otulenia.
Zobacz też:
Klasy wytrzymałości betonu wg Eurokodu 2 PN-EN 1992
