Podczas projektowania konstrukcji żelbetowych dopuszcza się stosowanie wiązki równoległych stykających się ze sobą prętów złożonych, np. z dwóch, trzech czy też czterech prętów. Stosowanie wiązki prętów wymaga jednak znajomości wytycznych zgodnych z obowiązującą normą [1]. O czym należy pamiętać podczas przyjmowania wiązek prętów? Odpowiedź na to pytanie znajdziesz w dalszej części artykułu.
Wiązki prętów – wymagania według Eurokodu
Podczas konstruowania i rozmieszczania wiązek prętów (jeśli przepisy nie stanowią inaczej) dopuszcza się stosowanie takich samych wymagań, jak w przypadku pojedynczych prętów. Pręty składające się w wiązkę powinny charakteryzować się tym samym rodzajem oraz klasą. Jeśli chodzi o średnicę prętów, dopuszczalne jest stosowanie prętów o różnych średnicach. W takim przypadku należy jednak pamiętać, aby stosunek łączonych prętów nie był większy niż 1,7.
Podczas obliczeń, wiązkę prętów zastępuje się przez pręt zastępczy o polu przekroju odpowiadającym sumie pól prętów składających się na wiązkę. Dlatego podczas konstruowania zbrojenia należy stosować podobne zasady, jak w przypadku pojedynczych prętów zastępując średnicę pręta ϕ średnicą zastępczą ϕn, wyznaczaną według następującego wzoru:
\[ϕ_{n} =ϕ⋅ \sqrt{n_b}, \quad lecz \quad nie \quad więcej \quad niż \quad 55 \quad mm.
\]
w którym nb stanowi liczbę prętów składających się w wiązkę ograniczaną do :
- nb ≤ 4, dla pionowych prętów ściskanych oraz w przypadku prętów połączonych na zakład,
- nb ≤ 3, w pozostałych przypadkach.
Przepisy odnoszące się do rozmieszczenia zbrojenia należy stosować do średnicy zastępczej, natomiast rozstaw w świetle pomiędzy wiązkami należy mierzyć pomiędzy rzeczywistymi konturami wiązek prętów. Otulenie wiązki prętów należy odmierzać od rzeczywistego zewnętrznego konturu prętów wiązki. Otulenie wiązki prętów nie powinno być mniejsze niż ϕn.
Literatura:
[1] PN-EN 1992-1-1:2008 Eurokod 2 – Projektowanie konstrukcji z betonu – Część 1-1: Reguły ogólne i reguły dla budynków,
[2] M. Knauff, “Obliczanie konstrukcji żelbetowych według Eurokodu 2” Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2012.
