Głębokość przemarzania gruntu jest jednym z czynników decydujących o głębokości posadowienia fundamentów. Posadowienie fundamentów na głębokości poniżej poziomu przemarzania gruntu zapobiega powstaniu uszkodzeń na skutek gruntów wysadzinowych. Wysadziny mrozowe powstają podczas zamarzania wody znajdującej się w gruncie, zwiększając jego objętość. Największe ryzyko pojawienia się tego zjawiska występuje w przypadku wysokiego poziomu wód gruntowych oraz na gruntach takich jak gliny i iły. Uszkodzenia powstają w wyniku nierównomiernego przemieszczania się fundamentów podczas zamarzania gruntów, jak i rozmarzania w porze wiosennej. W związku z powyższym istotne jest, aby dolny poziom fundamentów znajdował się poniżej strefy przemarzania gruntu.
W celu określenia głębokości przemarzania gruntów sporządzono mapę określającą strefy przemarzania. Mapa ta została zamieszczona w normie PN-81/B-03020 obowiązującej do 2010 r. Norma PN-81/B-03020 została zastąpiona przez Eurokod PN-EN 1997-1 oraz PN-EN 1997-2, jednak mapa określająca strefy przemarzania nie została zaktualizowana, wobec czego mapa zamieszczona w polskiej normie stanowi punkt odniesienia w celu określenia strefy przemarzania gruntu.
Strefy przemarzania gruntu według normy PN-81/B-03020:
- I – 0,8 m,
- II – 1,0 m,
- III – 1,2 m,
- IV – 1,4 m.
Podział stref kształtuje się następująco:
Innymi czynnikami decydującymi o głębokości posadowienia fundamentów jest:
- użytkowanie (dom podpiwniczony lub niepodpiwniczony),
- poziom wód gruntowych,
- posadowienie przyległych budynków,
- poziom, na jakim znajdują się grunty nośne.
Zobacz też:
Rodzaje fundamentów bezpośrednich
Technologia “białej wanny” – hydroizolacja strukturalna
