Metoda Rittera umożliwia obliczenie sił w wybranych prętach kratownicy bez konieczności obliczania sił we wszystkich prętach. Metoda ta zakłada, iż każda wycięta część kratownicy znajduje się w stanie równowagi pod wpływem sił zastępujących odciętą część kratownicy, a także sił zewnętrznych i reakcji podporowych. Przekroje należy prowadzić w taki sposób, aby przecinał co najwyżej trzy pręty, w tym pręt, dla którego chcemy wyznaczyć siłę wewnętrzną. Układ sił działających w danej części kratownicy musi spełniać warunki równowagi. Punkty, na podstawie których obliczany jest moment, nazywane są punktami Rittera. Stosując metodę Rittera należy wykonać następujący schemat działań:
- obliczyć reakcje podporowe,
- wyznaczyć pręty zerowe,
- wykonać przekrój, na podstawie którego wyznaczone zostaną siły,
- zapisać równania równowagi dla odciętej przekrojem kratownicy jako suma momentów, w celu wyznaczenia sił.
Pręty zerowe kratownicy
Pręty zerowe są wtedy, gdy:
- węzeł, w którym schodzą się dwa pręty pod kątem ∝, który nie jest obciążony siłą zewnętrzną, to pręty w obydwóch prętach równe są zeru:
- gdy w węźle schodzą się dwa pręty oraz przyłożono w nim siłę zewnętrzną równoległą do jednego z prętów. W takim przypadku siły przekrojowe pręta równoległego do przyłożonej siły równe są zeru:
- w przypadku, gdy w nieobciążonym siłą zewnętrzną węźle schodzą się trzy pręty, z których dwa są równoległe. Siły przekrojowe pręta trzeciego wynoszą zero:
Metoda Rittera – zalety i wady
Zalety:
- w celu znalezienia sił w pręcie wystarczy zapisanie i rozwiązanie wyłącznie jednego równania,
- brak propagacji błędu.
Wady
- brak kontroli błędów (możliwość sprawdzania stosując np. metodę równoważenia węzłów),
- konieczność zapisania równań sum momentów.
Metoda Rittera – przykład obliczeń do pobrania
Metoda Rittera – Przykład do pobrania
Zobacz też:
Charakterystyki geometryczne figur płaskich
