Kołki do styropianu, poza zaprawą klejową, stanowią dodatkowe zabezpieczenie płyt termoizolacyjnych, jednak ich stosowanie nie zawsze jest konieczne, np. w przypadku jednokondygnacyjnych nowo wybudowanych budynków jednorodzinnych. Sytuacja ma się nieco inaczej w przypadku budynków wysokich, narażonych na silne działanie wiatru oraz termomodernizacji starych obiektów, gdzie podłoże nie ma tak dobrej przyczepności, jak nowo wybudowanych obiektów lub gdy mamy wątpliwości co do jego przyczepności (np. stary tynk, lub farba). W takich sytuacjach kołki do styropianu stanowią nieodzowny element wzmacniający termomodernizację, którego nie można pominąć.
Długość kołków
Podczas wyboru kołków należy określić ich długość, na którą mają wpływ czynniki takie jak:
- grubość warstwy termoizolacyjnej,
- grubość kleju stosowanego do montażu płyt,
- głębokość zakotwienia w podłożu.
W przypadku termomodernizacji istniejących obiektów, obliczając długość kołków należy uwzględnić grubość tynku.
Głębokość zakotwienia kołków w podłożu zależy przede wszystkim od rodzaju materiału, z którego wykonano ściany i wynosi odpowiednio dla:
- gazobetonu: 50 – 60 mm,
- cegły ceramicznej poryzowanej: 50 – 60 mm,
- silikatu: 30 mm.
Kołki do styropianu – rodzaje
Do montażu płyt termoizolacyjnych można stosować kołki z trzpieniem plastikowym wzmacnianym włóknem szklanym bądź trzpieniem stalowym ocynkowanym. Poszczególne rodzaje kołków charakteryzują się różną długością trzpienia, średnicą, a także długością strefy rozporowej. Długość strefy rozporowej zależy przede wszystkim od rodzaju podłoża. W przypadku podłoży pełnych (np. beton zwykły, cegła pełna, silikatowa, itp.) sprawdzą się kołki z krótką strefą rozporową. Natomiast w przypadku słabszych podłoży (np. gazobeton) – kołki z wydłużoną strefą rozporową. W zależności od sposobu montażu wyróżnia się kołki wbijane oraz wkręcane. Kołki wkręcane zaleca się stosować w przypadku słabych podłoży, które w wyniku wbijania mogłyby zostać uszkodzone.
Oznaczenia kołków w zależności od rodzaju podłoża
Na talerzu dociskowym każdego kołka znajduje się oznaczenie literowe odpowiadające rodzajowi podłoża, w którym mogą zostać kotwione. Poszczególne litery oznaczają:
- A – beton zwykły,
- B – bloczki ścienne pełne (np. cegła pełna, silikatowa),
- C – pustaki lub cegła dziurawka,
- D – beton lekki (np. keramzytobeton),
- E – beton komórkowy (gazobeton).
Do montażu płyt termoizolacyjnych sprawdzą się również kołki uniwersalne o oznaczeniu ABCDE przeznaczone do wyżej wymienionych podłoży. Niektóre z kołków sprawdzą się również w przypadku montażu płyt z wełny mineralnej (np. kołki z rdzeniem stalowym).
Montaż kołków do styropianu
Do kołkowania płyt styropianu można przystąpić nie wcześniej niż po stwardnieniu zaprawy, na którą zamocowano płyty. Zwykle czas ten wynosi 24 godziny, jednak w niektórych przypadkach może wynosić nawet 72 godziny. Wytyczne dotyczące ilości kołków na m2 ściany powinny znajdować się w projekcie termoizolacji budynku. Zwykle przyjmuje się 4 kołki na 1 m2 powierzchni ściany oraz 6 kołków na 1 m2 w narożach budynku czy też stolarki okiennej i drzwiowej. Istotne jest rozmieszczenie kołków w taki sposób, aby trafiały w miejsca, w których pod płytą termoizolacyjną znajdował się klej. W przeciwnym razie wbijanie kołków mogłoby doprowadzić do uszkodzenia płyt termoizolacyjnych. W strefach narożnych kołki należy mocować w odległości nie mniejszej niż 10 cm od krawędzi budynku, aby uniknąć uszkodzenia naroży ścian w trakcie montażu kołków.
Montaż kołków można wykonać stosując dwie metody: klasyczną oraz zagłębioną, tzw. „ciepły montaż”. W metodzie klasycznej talerz kołków licuje się z płaszczyzną płyt termoizolacyjnych. W przypadku „ciepłego montażu” przed montażem kołków należy wyciąć w płytach termoizolacyjnych specjalne otwory/gniazda, w które umieszcza się kołki. Wycięte otwory/gniazda po montażu kołków uzupełnia się krążkami (zaślepkami) termoizolacyjnymi.
Montaż kołków składa się z dwóch etapów. Pierwszy z nich to wiercenie otworu o odpowiedniej średnicy oraz długości wraz z uwzględnieniem długości zakotwienia w murze. W drugim etapie w przygotowanych otworach umieszcza się tuleję plastikową, a następnie wbija lub wkręca trzpień w zależności od rodzaju użytych kołków.
Zobacz też:
Płyty termoizolacyjne EPS, XPS oraz PIR
Współczynnik przenikania ciepła
