Materiałem podstawowym lub dodatkowym stosowanym do uszczelnień jest wąż iniekcyjny. To elementy, przy pomocy których w przerwę roboczą wprowadza się właściwy produkt uszczelniający. Są to przewody perforowane wykonane z tworzywa sztucznego. Kształt i wielkość otworów musi umożliwiać rozprowadzenie żywicy iniekcyjnej w uszczelnianej przerwie roboczej. Węże mogą być jedno- lub wielowarstwowe. W przypadku jednowarstwowych otwory muszą być wyprofilowane w taki sposób, aby woda i szlam cementowy nie wnikały do wnętrza kanału. Natomiast w wielowarstwowych funkcję ochronną stanowi otulina powierzchniowa, np. z tkaniny.
Wąż iniekcyjny – zastosowanie
- Uszczelnianie przerw technologicznych w betonowaniu (Rys. 1),
- Uszczelnianie zamka ściany szczelinowej i płyty fundamentowej (Rys. 2),
- Uszczelnienie oczepu ściany szczelinowej (Rys. 3),
- Uszczelnienie przejść elementów instalacyjnych przez przegrody budowlane,
- Uszczelnienie głowic pali.
Montaż
Węże montowane są w środku elementu uszczelnianego. Gdy ich grubość przekracza 60cm, wówczas zaleca się umieszczenie go w odstępie ok. 25 cm od lica betonu po stronie napływu wody bądź użycie dwóch równolegle ułożonych węży iniekcyjnych. Otulina natomiast nie może być mniejsza niż 7 cm. Węże nie mają narzuconej długości, jednak optymalne jest stosowanie odcinków około 10-metrowych. W innym wypadku potrzebne byłoby zbyt wysokie ciśnienie iniekcji. Łączenie kolejnych odcinków powinno być wykonywane na zakład minimum 10cm w celu zapewnienia nieprzerwanej iniekcji.
Istnieje wiele rozwiązań mocowania węży do betonu, np. uchwyty metalowe bądź plastikowe, klipsy plastikowe wciskane do świeżego betonu lub w otwór, pakery mocujące zawierające złączkę do mocowania do szalunku czy też zbrojenia. Aby zagwarantować styk z betonem na całej długości, elementy montażowe należy rozmieścić w odległości około 15 cm.
Doprowadzenie iniektu do węża iniekcyjnego poza strefą betonu odbywa się za pomocą węża odpowietrzającego, który mocowany jest do węża iniekcyjnego za pomocą łączników. Końcówki iniekcyjne odpowietrzające można umieścić w puszkach. Należy rozmieścić je tak, aby były one łatwo dostępne po rozszalowaniu. Przed podłączeniem pakerów mocujących bądź końcówek odpowietrzających, należy okleić końce węża taśmą filamentową.
Iniekcja
Wtłaczanie żywicy można wykonywać najwcześniej po 30 dniach po obkurczeniu się betonu. Zazwyczaj odbywa się to po zakończeniu robót budowlanych czy też nawet po wstępnych obciążeniach obiektu. Zbyt wczesne przeprowadzenie iniekcji może powodować zarysowanie konstrukcji. Żywicę wprowadza się do węża iniekcyjnego za pomocą pomp iniekcyjnych do momentu, gdy materiał wypływający z jego przeciwnego końca nie będzie zawierał pęcherzyków powietrza. Podczas iniekcji materiał wypływa przez szczeliny w wężu wypełniając i uszczelniając przerwy robocze. Iniekcję należy przeprowadzić przy stałym ciśnieniu. Najlepsze rezultaty daje jak najniższy zakres ciśnienia. Do iniekcji w węże iniekcyjne najlepiej jest zastosować żywicę poliuretanową o długim czasie obróbki.
Zobacz też:
Technologia “białej wanny” – hydroizolacja strukturalna
