Kołki Nelsona sposób montażu i metoda badań - Poradnik Inżyniera
kołki nelsona, konstrukcja stalowa, dwuteownik HEA, spoiny pachwinowe, kabel siłowy,

Kołki Nelsona

Kołki (sworznie) Nelsona stosuje się w celu zespolenia konstrukcji stalowej z monolitycznym elementem żelbetowym. Aby wykonać połączenie tych materiałów kołki Nelsona „zgrzewane” są z konstrukcją stalową. Po wykonaniu zbrojenia oraz betonu połączenie jest sztywne uniemożliwiające jakiekolwiek przesunięcia. Metoda połączeń za pomocą kołków jest obecnie najczęściej stosowaną metodą przy budowie konstrukcji zespolonych.

Kołki Nelsona – zastosowanie

Sworznie ze względu na trwałość połączenia znajdują szerokie zastosowanie w branży budowlanej. Rozwiązanie to można stosować przy budowie obiektów inżynieryjnych, jak mosty, kładki, najczęściej w celu zespolenia dźwigarów stalowych z płytą żelbetową. Kołki można scalać z konstrukcją na warsztacie lub bezpośrednio na budowie. W przypadku wykonywania konstrukcji zespolonych popularnym rozwiązaniem jest wykorzystanie deskowania traconego wykonanego z blachy trapezowej. Rozwiązanie to ułatwia montaż kołków (w przypadku montażu na budowie) oraz zbrojenia, ponadto pozwala na skrócenie czasu realizacji ze względu na rezygnację z tradycyjnego deskowania.

Sposób montażu kołków Nelsona

Montaż kołków Nelsona polega na trwałym scaleniu z elementem konstrukcji stalowej. W zależności od średnicy kołków można wyróżnić następujące metody przypawania:

  • przypawanie kondensatorowe (CD),
  • przypawanie łukowe (ARC).
Zakres stosowania metody kondensatorowej i łukowej

Przypawanie jest metodą łączenia elementów metalowych przy wykorzystaniu działania łuku elektrycznego. Pierwsza z metod przypawanie kondensatorowe (CD) stosowana jest do przypawania kołków do średnicy 10 mm oraz grubości materiału bazowego do 3 mm. Metoda stosowana jest w przypadku cienkich blach. W celu scalenia kołków i konstrukcji stosuje się specjalny pistolet do przypawania kondensatorowego. Końcówka znajdująca się w pistolecie generuje łuk elektryczny topiący dół kołka oraz część podłoża. Po chwili od skrzepnięcia stopionego złącza tworzy się trwałe połączenie. W przypadku przypawania łukowego ARC istnieje możliwość zgrzewania sworzni o średnicy do 25 mm oraz do grubszego materiału bazowego. Kołki ustawia się i zgrzewa specjalnym pistoletem do zgrzewania kołków. Podobnie, jak w przypadku metody CD, następuje stopienie podstawy sworznia oraz podłoża pod wpływem łuku elektrycznego. W celu ochrony łuku oraz ograniczenia rozlewu spoiny stosuje się specjalne pierścienie ceramiczne.

Uwaga: W każdej z wymienionych metod przed przystąpieniem do zgrzewania kołków, należy przygotować podłoże w miejscach, w których będą kołki. Podłoże powinno być wolne od zanieczyszczeń (rdza, zendra, smary, tłuszcze, farby, itp.). W miejscu występowania kołków podłoże należy oszlifować tak, by powierzchnia kołka oraz spoina znajdowała się w całości na oczyszczonym podłożu. W przypadku zanieczyszczeń, jak smary, tłuszcze, podłoże należy umyć.

Kołki Nelsona – metoda badań

Poprawnie przypawany kołek nie może ulec zniszczeniu w miejscu połączenia. Spoiny kołków należy sprawdzić poprzez oględziny. Badanie poprawności wykonania sprawdza się poprzez uderzenia młotkiem, przeginając wybrane kołki nawet o 90 stopni. Po tak przeprowadzonych próbach powierzchnie zewnętrzne powinny być wolne od pęknięć i zarysowań.

Zobacz też:

Dokumentacja technologiczna spawania

Badania połączeń spawanych

BHP przy pracach spawalniczych

betonkołki nelsonakonstrukcje zespolonesworznieżelbet
Udostępnij:
Kołki Nelsona
Napisane przez
Paweł Wrochna
Co myślisz o tym artykule?
0 reakcji
love
0
like
0
so-so
0
weakly
0
0 komentarzy
Najnowsze komentarze
  • Najnowsze komentarze
  • Najlepsze komentarze
Zaloguj się, aby dodać komentarz.
Prawa zastrzeżone Pi Corp sp. z o.o. copyright 2020-2022