Papa termozgrzewalna: rodzaje, zalety i układanie

Papa termozgrzewalna to materiał wykorzystywany jako izolacja przeciwwodna dachów, fundamentów, tarasów, a także innych konstrukcji narażonych na stały kontakt z wodą. W przeciwieństwie do tradycyjnej papy, papa termozgrzewalna ma znacznie bardziej złożoną budowę. Papa termozgrzewalna składa się z wierzchniej posypki na warstwie bitumu, osnowy, dolnej warstwy bitumu oraz dolnej warstwy składającej się z folii antyadhezyjnej. Kluczową rolę w przekroju warstw papy termozgrzewalnej odgrywa osnowa, która jest odpowiedzialna zarówno za wytrzymałość, elastyczność, jak i jej odporność na rozciąganie. Osnowy wykonuje się np. z tworzyw poliestrowych, włókien szklanych (welon szklany, tkanina szklana) czy też włókniny poliestrowej.

Papa termozgrzewalna – rodzaje pap i ich przeznaczenie

Poszczególne rodzaje pap termozgrzewalnych różnią się między sobą przede wszystkim rodzajem zastosowanej osnowy. W zależności od przeznaczenia wyróżnia się następujące rodzaje:

papy podkładowe – pełniące funkcję izolacji przeciwwodnej, a także warstwy zabezpieczającej podłoże,
papy wierzchniego krycia (nawierzchniowe) – stanowią warstwę ochronną dla pap podkładowych, do których są zgrzewane,
papa do krycia jednowarstwowego – układa się bezpośrednio na podłożu, nie wymaga papy podkładowej,
papy przeznaczenia specjalnego – zalicza się do nich np. papy wentylacyjne wyposażone w specjalne rowki umożliwiające cyrkulację powietrza.

Zalety i wady pap termozgrzewalnych

Zalety:
- szerokie zastosowanie,
- wysoka szczelność wykonanych połączeń,
- łatwość wykonania,
- elastyczność powłok,
- duża trwałość.
Wady:
- nieprzepuszczalność pary wodnej, co może skutkować pojawieniem się wilgoci na ścianach czy suficie prowadząc do pojawienia się pleśni oraz grzybów,
- brak odporności na wahania temperatury (w wyniku wysokiej temperatury może dojść do jej topnienia),
- w przypadku uszkodzenia ciężko zlokalizować miejsca uszkodzone.

Jak układać papę termozgrzewalną i na co zwrócić uwagę?

Papę termozgrzewalną należy układać na zakład zaczynając od najniższego z miejsc, tak, aby woda spływająca z wyżej ułożonego arkusza nie miała możliwości podciekać pod arkusz znajdujący się niżej. Szerokość zakładów zależy od sposobu układania papy i jest inna w przypadku zakładów poprzecznych i zakładów podłużnych. Zakłady poprzeczne, czyli prostopadłe do kierunku wody, powinny wynosić około 10 cm, lecz nie mniej niż 8 cm. Natomiast w przypadku zakładów podłużnych, równoległych do kierunku spływu wody, ich szerokość powinna wynosić około 15 cm. W przypadku wykonania kolejnych warstw, należy stosować przesunięcia tak, aby odległość pomiędzy zakładami wynosiła połowę szerokości pasa przy dwóch warstwach papy oraz 1/3 szerokości pasa przy trzeciej warstwie papy. Połączenie papy z podłożem następuje w wyniku zgrzania za pomocą palnika. Palnik należy prowadzić w taki sposób, aby podgrzewać jednocześnie podłoże oraz papę na całej szerokości układanego pasa. Papę należy nagrzewać do chwili aż dolna warstwa bitumu ulegnie roztopieniu, następnie należy docisnąć odcinek z roztopionym bitumem do podłoża.

UWAGA: Papy termozgrzewalnej nie należy układać w przypadku: ujemnych temperatur, na oblodzonych lub zawilgoconych powierzchniach, ale również podczas opadów oraz silnym wietrze, co utrudniłoby pracę z palnikiem. Układanie papy na wilgotnym podłożu nie będzie efektywne, ponieważ nie nastąpi odpowiednie powiązanie pomiędzy podłożem a bitumem. Nie zaleca się również układania papy w zbyt ciepłe dni, ponieważ zbyt wysoka temperatura otoczenia wydłuża czas wystygnięcia bitumu.