Rozpiętość efektywna belek murowych swobodnie podpartych oraz ciągłych należy określać zgodnie z wymaganiami zawartymi w normie PN-EN 1996-1-1.
Rozpiętość efektywna belek murowych wg. Eurokodu
Rozpiętość efektywną belek murowych w przypadku belek swobodnie podpartych bądź ciągłej belki (za wyjątkiem belek wysokich) przyjmuje się jako wartość minimalna:
- odległość między osiami podpór,
- odległość w świetle między podporami powiększona o wysokość efektywną przekroju d.
W przypadku murowych ścian wspornikowych jako rozpiętość efektywną lef przyjmuje się wartość mniejszą z poniższych:
- odległość między końcem wspornika a osią podparcia,
- odległość między końcem wspornika a płaszczyzną czołową podparcia powiększona o połowę wysokości efektywnej przekroju d.
Przypadek wysokich belek murowych należy rozpatrzeć w inny sposób. Belki wysokie ścian bądź części ścian obciążonych pionowo (uwzględniając otwory) ma miejsce w przypadku, gdy stosunek wysokości ściany znajdującej się nad otworem do rozpiętości efektywnej otworu równy jest nie mniej niż 0,5. Zgodnie z normą rozpiętość efektywną belek wysokich można wyznaczyć według następującego wzoru:
\(l_ef = 1,15 \cdot l_el
\)
gdzie:
- lel – rozpiętość otworu w świetle wyznaczana zgodnie z poniższym rysunkiem:
Literatura:
[1] PN-EN 1996-1-1, Eurokod 6 – Projektowanie konstrukcji murowych – Część 1-1: Reguły ogólne dla zbrojonych i niezbrojonych konstrukcji murowych,
[2] PN-EN 1996-3, Eurokod 6 – Projektowanie konstrukcji murowych – Część 3: Uproszczone metody obliczania murowych konstrukcji niezbrojonych.
Zobacz też:
Silikaty – charakterystyka, wady i zalety
Pustak z wełną mineralną – dane techniczne
Zaprawa murarska ciepłochronna
