Metoda kombinowana jest jedną z metod stosowanych w celu dokręcania śrub w połączeniach sprężanych. Zgodnie z normą PN-EN 1090-2 metoda kombinowana dzieli się na dwa następujące etapy:
1. Pierwszym etapem metody kombinowanej jest dokręcenie śruby kluczem dynamometrycznym o odpowiednim zakresie operacyjnym czyli ustawionym na moment o wartości około 0,75 Mr,i, gdzie:
\[M_{r,i} = M_{r,2} \quad lub \quad M_{r,1} \quad albo \quad M_{r,test}
\]
Po dokręceniu wszystkich śrub znajdujących się w danym połączeniu przystępuje się do kolejnego etapu dokręcania. W przypadku użycia Mr,1 w celu uproszczenia można przyjąć, że 0,75 Mr,1 = 0,094 d Fp,C, i korzystać z tabeli 1, chyba że w specyfikacji określono inaczej.
Tabela 1. Momenty dokręcenia 0,75 Mr,1 [Nm] w pierwszym etapie metody kombinowanej
2. Drugi etap metody kombinowanej polega na wykonaniu określonego częściowego obrotu obracanej części zestawu. W tym przypadku należy oznaczyć położenie nakrętki w stosunku do gwintu po pierwszym etapie. Oznaczenie można wykonać np. kredką lub farbą znakującą w taki sposób, aby obrót nakrętki w drugim etapie można było łatwo wyznaczyć. Drugi etap należy realizować zgodnie z tabelą 2, chyba że w specyfikacji ustalono inaczej.
Tabela 2. Dodatkowe obroty w drugim etapie metody kombinowanej (dla śrub klasy 8.8 oraz 10.9)
UWAGA: Jeśli powierzchnia pod łbem śruby bądź pod nakrętką (uwzględniając ewentualną podkładkę klinową) nie jest prostopadła do osi śruby, wymagany kąt obrotu zaleca się wyznaczyć na podstawie badań.
Literatura:
[1] PN-EN 1090-2-8 – Wykonanie konstrukcji stalowych i aluminiowych – Część 2: Wymagania techniczne dotyczące konstrukcji stalowych
